Het bezoek aan de dokter/Bewust/onbewust

 

Ik had een afspraak bij de dokter. Bij mijn kwartaalonderzoek bij mijn suikerflip, zo noem ik mijn diabetisch deskundige, was alles goed en zelfs mijn suikerspiegel-gemiddelde gedaald. Behalve mijn bloeddruk, die was veel te hoog. Suikerflip vroeg toen of ik niet snel moe was. Nee, antwoordde ik, maar thuis gekomen dacht ik, integendeel, ik ben heel erg gauw moe, en ik moest denken aan het dagje uit in de Beekse Bergen.

 

Na de rondrit met de auto besloten we een rondje park te gaan lopen. Mijn vrouw op haar scootmobieltje en ik met wandelstok. Een voorgevoel zei mij dat ik die wel eens nodig zou kunnen hebben. De jeugd huppelde dra heen en weer tussen opa en oma en een volgende bezienswaardigheid. Bijna op het eind werd ik moe en ging af en toe even zitten en zei tegen de anderen dat ze maar vast vooruit moesten gaan. Na zo’n tien minuutjes stond ik op en ging weer verder. Een wegwijzer wees de weg en verkondigde dat er nog tien minuten te gaan was. Dat werd een halfuur. Op een gegeven moment dacht ik dat ik dood ging. Ik was zo moe, dat ik zelfs niet verder wilde. Mijn hoofd klopte en ik zweette als een otter. Ik hoopte dat de anderen misschien terug zouden komen met het scootmobieltje, want het moest inmiddels toch wel opgevallen zijn dat opa toch wel lang wegbleef. Maar dat gebeurde niet. Zij waren de uitgang al gepasseerd. Uitgeput kwam ik uiteindelijk bij de uitgang en kon in de auto gaan zitten. Wonderwel herstelde ik snel.

 

Hoewel ik achteraf gezien sinds toen steeds sneller moe werd van de kleinste inspanningen schonk ik er eigenlijk weinig aandacht aan. Echter, toen ik mijn dochter in Groningen te hulp moest schieten vanwege een acute zeer ernstige ziekte en ziekenhuisopname bleken mijn problemen toch wel moeilijkheden te geven. De afwas was al genoeg om erna een pauze in te lassen. Er viel heel wat op te ruimen. Ze is net als d’r vader, ze is geen hypochonder, maar achteraf gezien heeft ook zij te lang haar gezondheid genegeerd en mede door al te veel andere beslommeringen heeft dat zijn weerslag op het huishouden.

 

Na Ikea geplunderd te hebben (ze zijn twee weken bezig geweest om de voorraad weer op te bouwen), ben je vervolgens dagen bezig om de boel in elkaar te zetten. En een rotzooi dat dat geeft. Karton en plastic verpakkingsmateriaal, waar laat je het. Even naar de Reinis zoals dat hier heet in Spijkenisse, zat er niet in. Geen idee waar dat was in Groningen. Trouwens, daar het bij mijn dochter in de straat betaald parkeren was geworden moest ik mijn auto zo ver weg parkeren dat zelfs dat al een probleem was. Dus heb ik die dozen zitten verscheuren en de stukjes in een vuilniszak gepropt, vijf in totaal. De vuilcontainer stond een stukje verder in de straat, dat viel dan weer mee.

 

Voor het opbouwen dient het geheel op zijn kant op de grond gelegd in elkaar gezet te worden. Volgens de handleiding dien je dat met z’n tweeën te doen. Waarom blijkt algauw. De onderdelen liggen/staan  vanzelfsprekend altijd op een andere plek in de kamer en de schroefjes, boutjes, klemmetjes en dreuveltjes (heten die dingen zo? Words kent het niet) ergens op een tafel. De zijkanten herken je aan de dikte, maar in geval van een tv/salonkast heb te maken met allerlei gaatjes die in elke plank natuurlijk niet het zelfde zijn. Dan volgt het ritueel van wat onder of boven is en welke komt links of rechts. Op je knieën, opstaan, plank omdraaien, verkeerde plank, weer opstaan, verplaatsen… welk dreuveltje moet waar in… een korte of een lange. Tuurlijk, staat in de handleiding, maar als je dat ding in spiegelbeeld hebt neergelegd zitten alle gaatjes verkeerd…! Vervolgens ben ik altijd wel gereedschap kwijt of heb ik mijn bril achter iets laten leggen. Of dat achterlijke kleine inbussleuteltje dat telkens uit je vingers valt en waar je vervolgens  na vijf minuten zoeken  op blijkt te zitten.

 

Elke vijf minuten liep ik warm en brak het zweet me uit en moest ik wel een kwartiertje uitrusten. Een halfuur opbouwtijd, staat er dan op de verpakking. De hele dag heb ik over zo’n klo…kast gedaan. Met het overeind zetten had ik hulp, net als met het verplaatsen van het aquarium (thank you Alie). Gelukkig was zij er een paar dagen. Zij hielt zich bezig met de laat ik zeggen huishoudelijke dingen. Wel met als gevolg dat mijn dochter vermoedelijk de eerste 2 jaar nodig heeft om bepaalde spulletjes terug te vinden. Nieuwe rekken, ander plekken.

 

Zelfs het in elkaar zetten en ophangen van een paar lampen valt tegen. Mijn kleindochters zouden die wel even in elkaar zetten. Dat hebben ze snel opgegeven. Lamp hüsseflöt en hässefläs sputterde tamelijk tegen hetgeen de bloeddruk niet ten goede kwam. En gezien de kleinkinderen mocht ik niet vloeken… stiekem toch gedaan.

 

Al met al viel het de goegemeente op dat ik niet in orde was en toen mijn dochter weer thuis was en een beetje opgeknapt was werd ik heen gestuurd. We bellen u wel. Geintje natuurlijk, maar terugbellen, ho maar. Het was inderdaad beter dat ik weer naar huis ging, ik was echt moe. Maar wel voldaan. Samen met Alie hebben ik er voor kunnen zorgen dat Nathalie in een gezellig huis thuis kwam.

 

Wat heeft dit nu allemaal met bewust en onbewust te maken. Terug naar de dokter.

 

De bloedruk werd gedurende een halfuur om de vijf minuten gemeten. Ik besloot te gaan lezen en zocht op mijn Ipad een gedownload boekwerkje over het bewust (zijn) of onbewust(zijn) te lezen. Over allerlei onderzoeken, wel of niet bewezen. Wat mij trof dat het bewustzijn vergeleken met de verwerking van gegevens maar 45 bit gebruikt terwijl het onderbewustzijn op dat zelfde moment wel 11,2 miljoen bits gegevens verwerkt, en je van gegevens, kansen en mogelijkheden voorziet die door dat 45 bit aan bewuste parate kennis opzij wordt geschoven of niet herkend. Natuurlijk gestaafd door een aantal onderzoeken gedaan met een daarvoor speciaal ontworpen scan en scanmethode.

 

Hoeveel waarschuwingen van het onbewuste, vaak vergeleken met het onderbuikgevoel wanneer iets niet deugd, heeft een mens nodig. De noodzakelijkheid, die terzijde vaak het gevolg is van enig causaal verband, die ervaren wordt door die 45 bit, is genoeg om de rede op zij te schuiven. De rede is in dit verband het onderbewuste dat altijd aanwezig is en in eerste probeert te sturen. A-priorie heet dat, met of zonder streepje. Zelfs bij een aankoop van iets speelt dat mee. Hoe vaak heb je het gevoel om iets niet te kopen. Bijvoorbeeld: N.a.v. een reclame in een blad of teleshopping reclame, zelfs door aanprijzing op de markt. Je hele wezen zegt: “het is een prul” of “ik heb niet echt nodig”. Aangekocht blijkt het inderdaad een miskoop of blijkt het inderdaad het hebbeding waar je nooit meer naar omkijkt.

 

Uiteindelijk gaf ik dus toe en besloot naar de dokter te gaan. Eerste onderzoek gaf aan dat mijn bloeddruk veel te hoog was en bloedonderzoek wees uit dat er een tamelijk vitamine D tekort was en ook mijn suikerspiegel was gestegen. Eigenlijk waren alle aandoeningen vooralsnog daarop terug te voeren. Moeheid, bloeddruk, verkrampingen, verstoorde bloedsuikerspiegel met een plotselinge hypo als gevolg.

 

Bij de dokter ging het mis wat de afspraak betreft. Er was niet doorgegeven dat ik aansluitend aan de bloeddrukmeting bij de dokter een afspraak had. Nu had ik net gelezen in bovengenoemd boekje ook je geduld put uit het bewuste, dus die 45 bit. Je neemt je bijvoorbeeld voor geduldig te zijn. Ik was gewaarschuwd dat er wat uitloop was. Nou ja, ik had mijn boekje en hoe gezellig kan het tenslotte zijn in de wachtkamer van je huisarts. Maar toen ik na een half uur alleen overbleef begon mijn (jawel) onderbewustzijn te waarschuwen dat er wat mis was.

 

Het boekje waarschuwde dat zeker wat geduld betreft die 45 bit snel opgebruikt was, dus werd ik ongeduldig. Na drie kwartier besloot ik toe te geven aan het gevoel van ongemak, het werd vervelend. En ja hoor, men was mij vergeten. Nou de dokter had nog wel even tijd. Weinig tijd zelfs. Na de mededeling dat hij eigenlijk op visiteronde moest gaan en afspraken had zitten doorbellen, nam hij snel even de intussen doorgegeven uitslagen van de diverse onderzoeken door. “Nee, even niet praten”, zei hij, “ik moet even iets invoeren, toen ik hem wilde duiden op de krampen in mijn zij en onderbuik op bepaalde momenten. Er was geen tijd meer voor. Ik kon bij de apotheek bloeddruk en vitamine D pillen halen “die ik de rest van mijn leven wel zou moeten blijven slikken om een hartaanval of beroerte te voorkomen”.  Geen uitleg, niks. Het recept was al doorgegeven. Bij de apotheek was ik gelijk aan de beurt en het klaarmaken van het recept duurde langer dan het gesprek met de dokter. Zeker wel 5 minuten.

 

Terwijl mijn onderbewustzijn op topsnelheid allerlei gedachten en het gevoel van ongenoegen aan het verwerken was. Probeerde het bewustzijn e.e.a. terzijde te schuiven. Maar dit keer lukte het dat niet. Vandaar dat ik die gevoelens een dag later alsnog op papier zet. Mijn onderbewustzijn is duidelijk in de war en weet niet of ik nou boos moet zijn of niet. Dus bij deze als nog: "Grvd&rgr&@gr$!"

 

Nou… lekker dan.