Hoe vertel ik het Annette?

 

Gisteren kreeg ik van de Nationale Nederlanden het bericht dat mijn pakketpremie met 5,80 euro per maand verhoogd werd. Hoofdzakelijk vanwege al het gespuis dat high, dronken, bellend en sms’nd achter het stuur zit, de veranderende weersomstandigheden,  een hogere schadelast inflatie of veranderingen in de voorwaarden. Met andere woorden (ofwel m.a.w.) 70 euro per jaar.

 

Nu meende ik mij te herinneren dat er iemand nog niet zo heel lang geleden had gezegd dat iedere Nederlander er in 2018 op vooruit zou gaan. Ja zelfs de gewone Nederlander. God man, wat een vreugde bracht dat alom in het land teweeg. Algauw werd die nationale blijdschap minder toen bleek dat de niet zo gewone Nederlander, m.a.w. (om die afkorting  ook eens te gebruiken) de ongewone (lees: abnormale) Nederlander en dan bedoel ik degene die toch al erg veel hadden, er vele malen meer op vooruit gingen, ondanks een belastingaftrekje hier en daar meer of minder.

 

Ik dacht, ik ga toch eens even kijken wat ik er in 2018 qua financiën op vooruit ga. Dus deed ik dat, want anders kom je er niet achter. Het is namelijk bewezen dat, wanneer je ergens achter wil komen of te wel te weten wil komen, je er iets voor moet doen.

 

Dus “Wat ga ik er op vooruit”, tikte ik in op Google (zonder vraagteken, want dat hoeft niet) en kwam bij het AD terecht. Vervuld van blijdschap kan ik u mededelen dat Annette en ik er in 2018 wel 56 euro op vooruit gaan. Ik heb het haar nog niet verteld. Zulks vreugdevol nieuws moet je op onze leeftijd voorzichtig brengen. Daar komt bij dat zo’n geweldige meevaller zeer waarschijnlijk al een bestemming heeft voordat ik uitgesproken ben.

 

Ik herinner mij namelijk de verkoop van de postzegels die ik van mijn vader geërfd had. Uren heb ik met hem doorgebracht om de albums te bekijken en aan te vullen met nieuwe uitgaven van postzegels, blokken, mapjes en eerste dag zegels. Nederland (bijna compleet), overzeese gebieden, enzovoort, enzovoort. “Koop van de opbrengst maar wat moois. Het is jouw erfenis”, zei ze nog tegen mij.

 

Hoopvol reden we met tassen vol albums naar een opkoper c.q. veilinghuis. Een echte verzamelaar heeft van elke zegel op zijn minst een nieuw ongebruikt en een gebruikt exemplaar. Met of zonder tandjes of met een bijzondere stempel en natuurlijk het liefst zonder enige beschadiging. Zo loopt een verzameling qua omvang al gauw op. Door een heer in driedelig kostuum werden we ontvangen in een kantoortje waar al heel wat albums lagen opgestapeld. Met vergrootglas werd een en ander snel doorgenomen. De bekende praatjes volgden, zoals vraag en aanbod ("kijk maar eens wat er al allemaal ligt..."), het instorten van de postzegelmarkt als gevolg van het niet mogen gebruiken van oude zegels waardoor een verzameling niet meer volledig was omdat het gebruikte of afgestempelde exemplaar ontbrak. Zo kocht mijn vader goedkope briefkaarten, voorzag die van een nieuwe zegel en verstuurde die vervolgens aan zich zelf. En wie verzamelt er nou nog postzegels? Alles bij elkaar brachten de albums 70 euro op. Natuurlijk, ik ben flink benadeeld, weet ik ook wel.

 

Bent u wel eens in een veilinghuis geweest? Daar kan je ook gewoon spullen kopen. Algauw bleek dat alles wat ik leuk vond veel duurder was dan 70 euro. Nou, Annette zag wel wat leuke spulletjes. Swarowski heet dat geloof ik. Daar hadden we ook het een en ander van geërfd. Kortom, daar gingen mijn 70 euro. Het erge was dat er een apart showkastje voor moest komen wat uitgerekend in kosten, tijd, energie en ergernis (het was een IKEA kastje, nou dan weet je het wel) duurder was dan de verzameling Swarowski bij elkaar. Als de vakman voor het plaatsen van een dakraampje 800 euro vraagt waarvan zo’n 500 euro dagloon is, mag ik voor het in elkaar zetten van genoemd kastje toch ook wel wat vragen om nog enigszins wat profijt te hebben. Een kusje en een dank je wel, dat was het dan.

 

O ja, we gingen er in 2018 zeker wel 56 euro op vooruit. Daar hadden we het over. Ik doch, wat  ga ik meer uitgeven? Dus typte ik: “Wat ga ik meer uitgeven in 2018”, zonder vraagteken, want dat hoeft niet op Google. Zo hé, dat viel knap tegen. Nee, niet voor die gast die wist te vertellen dat we er allemaal op vooruit zouden gaan, die had dat al met z’n gehuichel en bedrog allang zo bedacht. Net als die 1000 euro die we zouden krijgen. Toen kwam hij er achter dat we allemaal minstens 3000 euro per maand verdienden, dus dat ging niet door. Ongeveer 160 euro meer per jaar wordt alles zo maar duurder. Dan heb ik het alleen nog maar over de energie, zorg, genoemde verzekering en duurdere boodschappen. En ik weet zeker dat u er nog wel een paar uitgaven weet te bedenken die duurder worden komend jaar. Dus, mits u tot de welgestelden behoort, gaan u en ik er helemaal niet op vooruit. De gewone Nederlander, waar ik dus helaas ook toe behoor gaat er gewoon enorm op achteruit.

 

Elk belasting voordeel valt gewoon in het niet bij verhogingen van kosten. Er wordt gewoon zodanig geschoven met allerlei zaken dat het er op neer komt dat er zeer weinig of zelfs helemaal niets over blijft voor die gewone Nederlander. Gewoon omdat elk voordeel niet opweegt tegen de vele kosten verhogingen die op gelegd worden door de ongewone (lees: abnormale) Nederlander. 

 

Dus mijn vreugde is veranderd tot een probleem. Hoe breng ik mijn Annette de boodschap over dat zij misschien haar Swarowski moet gaan verkopen om het volgend jaar financieel door te komen? Ik denk dat ik er maar het zwijgen toe doet. Misschien brengt dat nog wat goud (geld) in het laadje.